سومین جلسه حمایتی با عنوان «من بهارم با تو در رویا»، در فضایی آکنده از همدلی و صداقت، برگزار شد. این نشست به گفت‌وگو با خانواده‌های داغدیده و بازگویی خاطرات، احساسات و رویاهایشان درباره عزیزان ازدست‌رفته اختصاص داشت.

در آغوش خاطرات؛ التیام در گفت‌وگوی مشترک
شرکت‌کنندگان در این جلسه، با اشتراک گذاری رویاها و تصاویر ذهنی از عزیزانشان، فضایی منحصربه‌فرد خلق کردند. بسیاری از آن‌ها اشاره کردند که دیدن عزیزان در خواب، گاهی مانند نوازشی ناگهانی، آرامش‌بخش است و گاهی نیز سوالاتی عمیق در قلبشان برجای می‌گذارد.

«رؤیاها، زبان ناخودآگاه ما برای گفت‌وگو با عزیزان آسمانی است. پذیرش این تجربیات به عنوان بخشی از فرآیند سوگ، می‌تواند به ما کمک کند تا با احساسات خود راحت‌تر کنار بیاییم.»

از غم تا امید؛ خاطراتی که زنده می‌مانند
یکی از حاضرانی که فرزندش را از دست داده بود، با اشاره به رویایی که از او دیده بود، گفت:

«در خواب، پسرم به من گفت: “مامان، من اینجا خوبم.” این جمله، مانند بارانی بود روی آتش دل من… حالا هر وقت دلم برایش تنگ می‌شود، به این خاطره فکر می‌کنم.»

یک روانشناس حاضر در جلسه نیز افزود:

«تعبیر رؤیاها در سوگ، همیشه یکسان نیست. برخی آن را نشانه‌ای از آرامش عزیز ازدست‌رفته می‌دانند و برخی دیگر، فرصتی برای وداع ناتمام. مهم این است که این تجربیات را بپذیریم و به آن‌ها فضایی برای بیان دهیم.»

سوگ، تنها نیست؛ ما همراهیم
در پایان جلسه، شرکت‌کنندگان متفق‌القول بودند که به اشتراک گذاشتن این رویاها و احساسات، بار غم آن‌ها را سبک‌تر کرده است. موسسه رستگاری جاوید قصد دارد در آینده، کارگاه‌های تخصصی‌تری با موضوع «روانشناسی رؤیا و سوگ» برگزار کند تا این مسیر همراه با آگاهی و همدلی بیشتری طی شود.

«غم تو تنها نیست؛ ما در کنار هم، راهی برای زنده نگه داشتن عشق و یادبود عزیزانمان پیدا خواهیم کرد.»